De airbnb moord en het politielint

Foto’s in album Airbnb

En toen besloten we een keer voor Airbnb te gaan... We hadden gelezen over een geweldig strand aan de Pacific. Niet druk, geen toeristen en alleen toegankelijk met een 4WD, die we dus hadden gehuurd en graag wilden gebruiken. 

De accomodaties in de buurt van dat strand waren extreem duur volgens onze reisgids en dus keken we op Airbnb. En met succes. Een eigen huis ofwel een ‘ecolodge’ een paar kilometer van het strand met een gigantische tuin! En dat voor de helft van het gemiddelde hotel. Kon niet beter dus. Maar eerst op zoek naar dat verlaten strand.

Anders dan de recente Lonely Planet beschreef stond het strand wèl aangegeven en we waren niet de enige die de afslag namen. Wat wel klopte was dat de weg onverhard was maar alles behalve verlaten. Hoge gebouwen met alleen maar vakantiewoningen domineerden het uitzicht. Heel veel Costa Ricaanse toeristen waren op weg naar hetzelfde strand. Parkeren was zelfs betaald en het strand was bezaaid met locals die zomervakantie hebben.

Maar storend was het niet want we kregen steeds complimenten over de ‘niños’, bijna iedereen hier is namelijk fan van Coco en Lou met hun blonde haren, net als wij :-) En Coco en Lou genieten enorm van de hoge golven en cocosnoten om mee te spelen en pelikanen, krabben en papegaaien om naar te kijken.

Aan het einde van de dag gingen we op zoek naar het huisje van Airbnb. Die bleek behoorlijk onvindbaar en onbekend. De schemer viel in en Ruth werd steeds gestresster. Maar na lang zoeken vonden we het weggetje. Het was inmiddels donker. De duurdere huizen met hoge hekken gingen over in krakkemikkige golfplaten huizen. 30 meter voor het huis moesten we over een gammele brug. In de berm hing aan beide kanten een doorgeknipt lint van de politie met ‘verboden toegang’. En toen werd uitgesproken wat we allebei dachten: de Airbnbmoord.

Een paar dagen eerder hadden we gehoord dat begin december een Amerikaanse vrouw op vakantie in Costa Rica op haar Airbnbadres vermoord is, door de bewaker. Kort erna is ze 200 meter verderop gevonden door familie, gewikkeld in vuilniszakken. “Was het wel zo verstandig een eigen huis te nemen? Waarom dat politielint? Ze zijn hier wel heel arm hè? We kunnen niet zo goed zien waar we zijn in het donker...”

De buurvrouw vangt ons op. Ze is arm, draagt kapotte kleren en heeft weinig tanden. Het politielint is voor de veiligheid zegt ze en ze stelt ons niet gerust. Haar vele kinderen komen kijken, ze hebben weinig kleren en geen schoenen. Het huisje is simpel met veel kieren, maar alles is er. 

De tuin is geweldig maar we zitten er gespannen in het donker te eten. Het hek kan niet goed dicht en dus niet op slot. Als we naar binnen gaan, is er opeens in de berm voor ons huis een vuurtje. Ruth vindt het maar verdacht en wil even op internet checken waar we nou precies zijn en waar die moord ook al weer was. Geen bereik. Olger ook niet. 

Als we gaan slapen huppelt Coco enthousiast haar kamer in waarop Olger serieus en dwingend beveelt te stoppen. Vijf centimeter naast haar ligt een schorpioen. Maar Olger weet het beestje naar buiten te verkassen, net als de grote spin op de muur die zweepjes lijkt te hebben aan zijn poten. Dus dit bedoelen ze met ecolodge. Enge natuur in je huis...

Onze nachtrust wordt verstoord door een soort bulderend geblaf en de brommers van de mannen uit de straat. Coco en Lou slapen gelukkig heerlijk door alles heen.

De volgende dag ziet alles er minder eng en donker uit. De kinderen genieten van de tuin die net zo groot is als die van Omarieke en ook een hangmat heeft. Het brandje was waarschijnlijk het verbranden van afval. En het politielint blijkt van het regenseizoen te zijn toen de brug onbegaanbaar was. De buurman kijkt naar de foto van de schorpioen en de spin, ongevaarlijk lacht hij. Dan neemt hij ons mee naar de beek 100 meter verderop en wijst ons aan waar het gebrul vandaan kwam; apen. Ze wonen in de bomen rondom de huizen. Olger en de buurman zoeken de apen terwijl Lou en Coco met de buurkinderen in het riviertje spelen met een autoband. Wat een heerlijke plek is dit eigenlijk toch!